سلام بازدیدگنندگان گرامی ...

اگر شما مطلب خاصی در مورد طایفه و شهر خودتان میدانید و مایل به انتشار این مطالب هستید ،

شما میتوانید این مطالب را همراه با نام خود و موضوع آن از طریق ایمیل من 

Omid_SBL@Yahoo.Com

برای من ارسال کنید تا آن را با نام خودتان در وبلاگ ثبت کنم.

با تشکر 

مدیر وبلاگ MyBalouchestan

در پاکستان شواهد قدیمى روستایى از “قلعه گل محمد” و “ژوب” و “دره لورالایى” در بلوچستان به مواد بزرگترى در “مهرگر” تبدیل شده‏اند و یک نقش و نگارِ رشدِ مداوم را مجسم مى‏سازند تا اینکه ما وارد مرحله “تمدن سند” پیشرفته مى‏شویم که شهرهاى “موهنجودارو” و “هاراپا” نماینده آن مى‏باشند.
مدارک باستان شناختى بدست آمده از این سرزمین بویژه از ناحیه بلوچستان ایران و نواحى خشک و خالى از سکنه دشتهاى ‏”کویر و لوت” بر بهتر بودن شرایط زیست این ناحیه درگذشته دلالت دارد.

بررسی اجمالی آثار باستانی بلوچستان

دامنه تحقیقات و اکتشافات باستانشناسى بلوچستان بسیار وسیع مى‏باشد. اطلاعات ذیل دربارۀ فرهنگها و تمدنهاى باستانى از کتاب “مطالعه‏اى در باستان‏شناسى بلوچستان” گرفته شده است:

۱-  در منطقه کچى، تمدن و فرهنگ ۷ هزار ساله “مهرگر” وجود دارد. مردمان این تمدن با شکار و کشاورزى امرار معاش مى‏کرده و از گوسفند، بز و سایر حیوانات استفاده به عمل مى‏آورده‏اند. آثارى از خانه‏هاى گلى و غلات مورد استفاده آنان کشف شده است.

مکران ای سرزمین جاودان                         قدمتت همپایه هفت آسمان

ای سرا و مامن آزادگان                             دور باد از دامنت دست ددان

جای جای خاک تو بوی صفاست                 یادگار از مردمانی با حیاست

شیرمرد و جامه غیرت به تن                      مرد جنگ و کارزار و صف شکن

چشم تاریخ خود بود باری گواه                   بر  رشادتهای حمل و دادشاه

آن یلی که فوج شاهی را شکست              آن گرفته جان شیرین را به دست

نیست شخصی غیر شیرکوه سپید             دادشاهی که جهان چون او ندید

یک تنه رفتن به جنگ پرتغال                       دست خالی با مسلسل ها جدال

از که آید جز ز شاه کلمتی                         حمل غیور  و  صاحب  غیرتی

اجنبی بر خاک تو نابرده دست                    زانکه خاکت بر بلوچ پیراهنست

از تن ما پیرهن بیرون رود                           آن زمان که سر جدا از تن شود

از بلوچی و بلوچ این نکته دان                    هر چه پنداشتی ازین معنی همان

رسم او مهمان نوازی و صفا                       سر به قولش می شود از تن جدا

در مرامش رندی و مردانگی است               چون به غیرت در رسد دیوانگی است

هان که دیگ غیرتش ناور به جوش              تا چو شیران ناورد بر تو خروش

شهرهایت جنت روی زمین                        بلکه زیباتر ز فردوس برین

آریایی شهر تو ایرانشهر                            چون سراوان هیچ کس نادیده شهر

نیکشهرت از نکویی شهر نیک                    چابهار  چاربهارت بی شریک

در زمستان گر کنی یاد بهار                       یک سفر می بایدت تا چابهار

چون کنارک نیست جای دیدنی                  در ونیز و مارسی و هم سیدنی

سرزمین  مردم   آزاده خاش                      هر دم این خوبان به کارند و تلاش

زاهدانت شهر غیرت شهر دین                   موطن شمشادهای مه جبین

بیرک و تفتان و سپید و آهوران                   حجتی است بر اعتلای مکران

مکران تخت است و تفتان تاج اوست           بر سرش بادا مدام این تاج دوست

ای خوشــا بخت بلند آسمــــان                  در جوار تک کهت دارد مکان

بادهای موسمی چون می وزند                 ماتم و اندوه از دل می برند

خوش بود نمبی و خوشاکت به وقت           وان لوارت گر چه دارد سوز و تفت

زن فراموشی به فنوجت وزان                    مایه شادی روح است و روان

خاطر شوهر تهی از فکر زن                      خوش بخفته راحت و آسوده تن

وان موذن فارغ از بانگ و صلاه                   بلکه نوم و خیر من حی الصلاه

چون نگنجد وصف تو در این مقال               بهتر آن باشد که گویم حسب حال

مکران ای سرزمین جاودان                       قدمتت  همپایه هفت آسمان

ای سرا  و  مامن  آزادگان                         دور  باد از دامنت دست ددان

من بلوچم وزبلوچ مهربان گویم سخن               ازمرام وسیرت این قهرمان گویم سخن

ازمکان ومسکن وماوای حاصلخیزاو                   ازکویــروساحل بحــرعمان گـویم سخن

ازفــــرازکوه تفـــتان اژدهای آتــشین                 سردوآرام با دلی آتشفشان گویم سخـن

من زبزمان وشکاروصیدوآب معدنش                  ازجبال زنده سربرکهکشان گویم سخن

ازدیارپیپ وفنوج آزباغ وکه سفیــــد                   منبع نفت وطلا وبرلیان گویم سخــــــن

من زبنت میرقنبر،نیکشهروقصروقند                  من ازآن پاینده مردجاودان گویم سخــن

زان همه آب روان ملک بمپوربحرگون                بس لطیف ونرم مثل پرنیانم گویم سخن

ارض حاصلخیزوآن رودخانه پربرکتش                 غله راانبارهمچون سیستان گویم سخـن

بخش سربازم بهشت خطه زرخیزمن               باغهای سبزآن چون بوستان گویم سخن

ازدیارپیـــشین وخاک زرباهــــوکلات                 من زخاکی که نباشدمثل آن گویم سخن

چابهار و بندرآزاد و بحرپرخــــروش                    ازکنارک این دریا مرزبان گویم سخــــن

ازسفالکاران سربازوسراوان سرفراز                 مردمان بی ریا وکاردان گویم سخـــــــن

ازدلاورمردم سرحدوخاش وزاهدان                   ازبرای خاک میهن جانفشان گویم سخـن

ازجنوب شرق ایران ازهوای گرم گرم                چون دل این مردم خونگرممان گویم سخن

مسکنم تاریخ گوید ساحل بحرخزر                  چون همان دریادلان قهرمان گویم سخــن

سامــی ام گــویندامــاآریــایی زاده ام              بازبــان آریــایی همچنان گویم سخـــــــن

سرزمینم راعرب خواندمکاباضم میم                وزمکوران خاک پاک مکران گویم سخـن

هموطن باضم ب گوید:بلوچ نام مرا                  من به فتح ب ولام اعیان گویم سخــــــــن

تازیان را،چ،نباشدنام من گویدبلوش                این چنین اسمی زتورات زمان گویم سخن

پاکزادفردوسی درشاهنامه ازکوچ وبلوچ            ذکرخیری کرده من ازاین وآن گویم سخن

شاعرطوسم سگالنده همین خواندمــــرا         باعدوی خاک میهن ازتوان گویم سخــــن

سرزراه خاک میهن کی کنم هرگزدریغ            عرصه پیکارراچون قهرمان گویم سخــن

کیش من اسلام می باشد زبانم آریــــا           رایت اسلام راچون پاسبان گویم سخـــن

هنگ جمازم بودنقش ستون بــــیستون          من زدورداریوش وآنزمان گویم سخــــــن

دفن شددرزیرخاکم لشکراسکــــندری              ازنبرد وکارزای بی امان گویم سخـــــــــن

زیرپایم فرش کردم لشکرحجـــاج را                  آنچنانکه برگ ریزد درخزان گویم سخــن

لشکرصفاریان رادرسراوان شهرجالق               کرده ام تدفین من ازآن مکان گویم سخــن

ازجدال تن به تن با پیراستعمارمــــن                 ازبلوچ ،چاه تمین ،زاهدان گویم سخــــــــن

دیلمی ها لشکری ازقوم من درفوج خود           داشتند زان لشکر پیل دمان گویم سخــــــن

ازجلال الدین خوارزمی درجنگ مغول                من حمایت کرده ام تاپای جان گویم سخـن

ازشکست گنجعلی والی شاه عباس ،من        باتوازشمس بلوچ پهلوان گویم سخـــــــــــن

نارواها دیدم ازقوم مغول بی حدمـــن               ازجفای جور شان من بافغان گویم سخــــن

دفع شراشرف افغان رادرکوه سفـــــید              من نمودم مثل آن شیرژیان گویم سخــــــن

ازجفاخوردم آگرآن سیب زهرآلوده را                 ازامیرغزنوی دراصفهان گویم سخــــــــن

کشتن نادرسپس تاعهدشاهان قجـــــــر           دادخودبگرفته ام ازدشمنان گویم سخــــــن

قلعه بمپورکوسایدسرش برکهکشان                هرستونش رابود صدداستان گویم سخــــن

تازیانه خورده ام ازدشمنان بسیارمن               ازنشان ظلمشان برپشت جان گویم سخن

بازکردازگردنم یوغ اسارت ،انقلاب                    باسپاسی زان خدای لامکان گویم سخــــن

سخت بیزارم من ازکارخلاف هرزگی                مردکارم ازبرای آب ونان گویم سخـــــــن

سرزمینم مستعد  و   مردمانم با هنر              باهنرمندان دنیا همزبان گویم سخــــــــــــن

گربود  ابزارکارم درامور  صنعتی                      درجوارملک چین واصفهان گویم سخـــــن

دختران باهنر،گلدوزوسوزن کارمن                   منحصرتنهابه فردازکارشان گویم سخــ‌‌‌‌‌ـن

رودهای دامن وبمپوروسربازونهنگ                  جاری اندافسوس من تشنه لبان گویم سخن

قلعه پهره که ازقاجارباشد یادگــــــار                ازبن این برج عهدباستان گویم سخــــــــــن

قادر اندربارگاه  کشور آزادگـــــــان                   باسری تسلیم براین آستان گویم سخــــــن